χήμωση

η / χήμωσις, -ώσεως, ΝΑ

νεοελλ.

ιατρ. οιδηματώδης διήθηση τού κερατοειδούς χιτώνα τού ματιού, που προκαλεί τον σχηματισμό επηρμένου δακτυλίου γύρω του

αρχ.

(κατά τον Γαλ.) «χήμωσίς ἐστι ἔπαρμα τοῡ περιοφθαλμίου ὑμένος ὅ καὶ λευκὸν προσαγορεύουσι πάθος ὅμοιον λευκῇ σαρκί».

[ΕΤΥΜΟΛ. < χήμη* + κατάλ. -ωσις, μέσω ενός αμάρτυρου ρ. *χημῶ. Τη λ. δανείστηκαν οι ξεν. γλώσσες, πρβλ. αγγλ. chemosis].